Matapicatour

Na een spannende, hectische maar erg leuke eerste werkweek stond het weekend weer voor de boeg. Ook hier zeggen we: TGIF! Thank God It's Friday! De weekendjes geven ons ruimte voor een tripje. Dit weekend stond de Matapicatour voor de boeg. Een 2daagse tour waarbij je met een groep op de fiets, af en toe met een boottripje, langs verschillende plantages gaat, vervolgens op het strand aankomt en 's avonds op zoek zal gaan naar zeeschildpadden die naar het strand komen om hun eieren te leggen. De tour zou zaterdagochtend beginnen, dus we hadden de vrijdagavond nog vrij! Een vrije avond betekent: cocktails! Cocktails met zo min mogelijk alcohol en om 23.00 verplicht naar bed zodat we de volgende dag fit zouden zijn!

Dag 1
Om 8.00 melden we ons bij het kantoor van Zus en Zo, een restaurant/hotel dat toeristentours verzorgd. Bepakt en bezakt stapten we allemaal op de fiets, en in een groep van 10 meiden fietsen we via de binnenweggetjes van Paramaribo Centrum, Paramaribo Noord (de wat meer welvarenden wonen hier in echt ongelofelijk grote villa's) en wat andere wegen naar Leonsberg. Dit punt bereikten we ongeveer na 40 minuutjes fietsen. Hijgend, puttend en ontzettend bezweet strompelden we de boot op. Ook onze fietsen gingen op de boot, en binnen 10 minuten hadden we de oversteek over de Surinamerivier gemaakt. Zonnebrand weer gesmeerd, muggenolie en flesjes water in de aanslag waren we klaar voor de volgende fietstocht. Binnen 10 minuutjes waren we bij de eerste plantage die we zouden bezoeken: Nieuw Amsterdam. In de volle zon hebben we alle bezienswaardigheden van deze plantage bekeken, onder het genot van een geweldige uitleg van onze gids! Wat hebben we het getroffen met deze topper, ze weet ons elke keer te boeien met haar verhalen en vertelt kort en bondig vanalles over de geschiedenis van deze plantages, en de dingen die we zien. Nadat ewe hier een uurtje zijn geweest, wat foto's hebben gemaakt, mango's hebben geplukt en loempia's hebben gegeten, vetrekken we op de fiets naar de volgende plantage Mariënburg. Met de naam van deze plantage worden we even herinnerd aan de link tussen Suriname en Nederland (fietsenstalling Mariënburg). Of deze link er daadwerkelijk is, weten we niet, maar het is leuk te denken dat het wel zo is! Op deze plantage krijgen we van een oud-arbeider een rondleiding. Ondertussen is iedereen compleet uitgeput, we hebben liters zweet verloren, 2 uur gefietst en nog niet geluncht. Je kunt je dus voorstellen hoe het groepje meiden op deze plantage rondliep; glanzend van het zweet, verbrande schouders en wangen, sloffend en puffend achter dat kleine, topfitte mannetje aan, terwijl de zon maar bleef branden. En dat kleine, 80 jarige mannetje bleef ongestoord verder kletsen: 'Hier was de fabriek, hier werd de suiker gemaakt, hier lag de treinrails'. Prachtig om te zien hoe toegewijd en gepassioneerd hij vertelde over de geschiedenis van de plantage en zijn leven als arbeider. Zoals wij zouden zeggen: dikke respect. Na deze rondleiding vertrokken we richting de boot. Na 10 minuutjes varen kwamen we aan bij een klein eettentje waar we zouden lunchen. En hoe kan het ook anders, bami met kip en bakabana. De bami en nasie blijven heerlijk maar ondertussen komt er bami uit mijn neus en nasi uit mijn oren. Snel pannenkoeken bakken dus! Na de lunch stapten we in kleinere bootjes en na 2 uur varen door de moerassen kwamen we aan op het Matapicastrand. De boottocht kun je je als volgt voorstellen: de diepte van het water is ongeveer 1 meter, de oevers liggen 2 meter uit elkaar en zijn dichtbegroeid, het was dus krap en slingerend van links naar rechts om alle boomstammen, waterplanten en takken te ontwijken. Het strand bestond uit een slaaphut, wat banken en tafels, een wc die je met een emmer water moest doorspoelen en een douche waarbij je jezelf moest wassen door een emmer water over jezelf heen te gooien. Met de hele groep besloten we een stuk te wandelen over het strand. Nan en ik keerden na een aantal meters terug in verband met een regenbui. Na ongeveer een halfuur zien wij onze gids wild zwaaien en roepen en als idioten beginnen we te rennen naar de plek waar ze staat. Hijgend en puffend komen we bij de groep aan en we zien dat ze een schildpadnest hebben gevonden, met kleine schildpadjes die net uit het ei komen. Om te zien hoe deze beestjes de eerste minuten van hun leven meemaken, is onbeschrijfelijk. 30 kleine schildpadjes glibberden over het strand om uiteindelijk koprollend kennis te maken met de kracht van de zee. Na deze prachtige ervaring liepen we terug naar de hut om te eten en wat bij te komen. Rond 22.00 vertrokken we weer richting het strand, dit keer om zeeschildpadden te spotten die eieren gaan leggen op het strand. Klein nadeel: op het strand zijn enorm veel muggen dus er zat niks anders op dan als een sneeuwpop het strand betreden. Ingepakt in lange broeken, jassen, vesten, sjaals, dikke sokken en dichte schoenen vertrokken we. Na ongeveer 2 km kregen we een seintje van de groep voor ons (ze seinden met een rood licht), en opgewonden begon iedereen te roepen: 'Is daar een schildpad?'. En zo bleek, een reusachtige schildpad was bezig haar nest te graven en haar eieren te leggen. Voor details, www.youtube.com (daar staan vast filmpjes over hoe dit gaat), het is namelijk een beetje veel om uit te leggen. Een ding is zeker, dit is adembenemend. Op 1 dag het gehele 'zwangerschapsproces' meemaken is vrijwel uniek en wij hebben dus enorm veel geluk gehad. Nadat de schildpad, via een aantal omweggetjes in verband met desorientatie, veilig terug de zee in is gegaan, hebben we nog een kwartier gelopen op zoek naar nog een schildpad. De uitspraak: 'zoek en gij zult vinden' ging helaas niet op, want we hebben geen schildpad meer gezien. Toen we uiteindelijk vol enthousiasme en spanning over het gebeurde terugkwamen bij de hut begon het volgende avontuur: missie ontwijk alle muggen en probeer te slapen in een hangmat. In volledige outfit zijn we in onze hanfmut geklommen, het muggenspul werd niet meer op onze huid gesmeerd maar op onze kleding en de klamboes werden strak om onze hangmatten gebonden. Luisterend naar de zee, de diertjes in de jungle en het gezoem van de muggen, vielen we vermoeid in slaap.

Dag 2

De volgende ochtend bleek dat onze muggenbestrijding niet had gewerkt. Het beeld van witte benen met vele enorme rode plekken is hier ondertussen een gewoonte. Ik zweet ondertussen mijn hangmat uit, en als ik naast me kijk staat een blije Imke naast me te springen; Zullen we gaan zwemmen? Ik spring in mijn bikini en nog geen 3 tellen later liggen we in het water. En het water is zout. Het prikt in de opengekrabde muggenbulten en hoestend en proestend komen we boven na elke golf. Maar wat een belevenis. Vanuit je bed, de zon en zee in lopen is natuurlijk iets wat je niet elke dag meemaakt. We genieten er ontzettend van en dat het water heerlijk warm is maakt ons vroege wakker worden (half 8!) helemaal goed. Na een ontbijtje, wat wederom lekker Nederlands is (witte boterhammen met pasta en thee), beginnen we aan de volgende uitdaging; douchen en haren wassen. Twee emmers koud water later sta ik zo goed als schoon weer op te drogen in de felle zon. Om half 11 beginnen we aan de terugreis en halverwege stoppen we bij plantage Frederiksdorp voor een lunch en korte rondleiding. Ik dacht dat we hier minder last van de muggen zouden hebben maar ik ren, vlieg, spring en dans in het rond om ze te ontwijken en van me af te slaan. Weer terug op ons fietsje, heerlijk in de zon met 34 graden worden we stilgezet langs een visrokerij. Ook hier mogen we een kijkje nemen. De grote aantallen dode vissenkoppen die me aanstaren zijn toch niet helemaal mijn ding en de gedroogde sardientjes in zakjes krijgen ze niet aan mij verkocht, welke vriendenprijsjes ze ook noemen en hoe lief ze ook lachen. Eindelijk aangekomen bij het laatste bootje zie ik mijn fiets nog half in de Surinamer rivier vallen met rugzak en al. Met de schrik kom ik en mijn fiets met rugzak vrij om niet veel later mijn hoofd te stoten tegen het dakje van de boot en ja hoor een paar minuten later is Imke ook een bult op haar hoofd rijker. De zusjes Visser zullen ook eens niet de kneusjes van de groep zijn. Gelukkig zijn niet alleen wij klunzig bezig deze tour, ook onze gids kan er wat van. Tijdens de laatste 10 minuten van onze fietstrip maakt ze een enorme smak met haar fiets en neemt een van de groepsleden mee in haar val. Echt lachen kunnen we niet, want het ziet er behoorlijk ernstig uit. Het duurt niet lang of de oermens in Nanne komt naar boven, en ze oefent vast voor haar opleiding: met water en jodium staat ze de knie van onze gids te verzorgen. Nadat de eerste hulp door zuster Visser is verleent blijkt alles mee te vallen en kunnen we toch een klein beetje lachen om het voorval. Zoals onze gids het zei: 'Hebben wij ook eens meegemaakt hoe de renners van de Tour de France zich voelen als er een onderuit gaat'. Terug bij Zus&Zo rennen we naar huis want de WK-finale is begonnen. Met de rugzakken nog om ploffen we op de bank en komen hier eigenlijk de rest van de avond niet meer van af. We zijn uitgeput. Een geluk is er wel, ze kennen hier geen doucheputje want wie had die anders geleegd vanavond met al dat zand en die schelpen er in?