Brownsberg

Op z'n Surinaams: met vertraging, maar hier is dan toch ons verslag over de trip naar Brownsberg op 7 augustus.

Daar we zitten we dan, weer in alle vroegte in een hobbelbus. Om 05:45 ging de wekker want jawel kwart voor 7 moesten we klaar staan voor krasnapolsky (grootste hotel in Paramaribo) voor een dagje naar Brownsberg. Met de slaap nog in mijn ogen wacht een vrolijke gids ons op en nemen we plaats in de bus voor een rit van ruim 2 uur. Onderweg krijgen we de nodige uitleg over waar we allemaal rijden maar dit gaat aan me voorbij. Imke ligt na 10 minuten alweer heerlijk te slapen en ook ik volg niet veel later dit voorbeeld. En wat gaat een autorit toch heerlijk snel als je slaapt want opeens waren we er al. Brownsberg, een natuurgebied dat bekend staat om zijn vele watervallen. Wij zullen er vandaag 2 bezoeken, de Irene waterval en de Leon waterval. Het uitzicht over het Brokopondo meer is waanzinnig mooi.
En daar gaan we weer, bepakt achter de gids aan. We waren van te voren gewaarschuwd, het is steil maar jeetje. Als er niet zoveel boomwortels, stenen en takken lagen konden we glijdend naar beneden. Maar we worden steeds beter in het bewandelen van dit soort wegen. We zijn allebei geen een keer gevallen. Na het nodige gestuntel komen we aan bij een kruispunt. De ireneval is rechts en de leonval links. We zullen eerst de ireneval bezoeken, deze ligt een stuk verder dan de leonval. We stuntelen, klimmen en klauteren weer verder maar de ireneval. Na ongeveer 3 kwartier bereiken we de waterval. Echt zwemmen is niet mogelijk dus klim ik op een rost om rustig mijn boterhammetje op te eten. Na enige twijfel staan we niet veel later in de waterval te springen. Wat is het water koud maar wat heerlijke fris na de wandeltocht. We beginnen aan de terugweg, maar alles wat we net naar beneden zijn gelopen moeten we nu natuurlijk weer terug omhoog. Wat ongerust beginnen we aan de klim. Daar waar we op de heenweg nog konden lachen loopt iedereen nu zwoegend naar boven. Mijn benen zijn weer flink getraind en eenmaal terug boven zegt Imke nog heel vrolijk dat ze zich voldaan voelt door deze workout. Ondertussen vraag ik mezelf af hoe ik nog kan blijven staan want mijn beentjes zijn dit toch niet gewend en zeker mijn knie vertoont weer zijn gebreken. Maar we lopen vrolijk door maar de Leonval. Gelukkig is die maar 3 ontzettend steile trappen af. Dat ze de trappen hebben aangelegd is toch bijna een godsgeschenk want ik had niet geweten hoe we anders weer boven hadden moeten komen. De Leonval is een kleine waterval en niet zo spectaculair als de Ireneval. Iedereen gaat uitgeblust ergens op n rots zitten. Om half 3 gaan we terug naar het beginpunt en ook dit is toch wel weer een stuk klimmen.
Op de top van de berg gaan we nog even naar het uitkijkpunt. Rijen bomen met daarachter een prachtig blauw meer met kleine zandeilandjes erin. Dat er zulke mooie natuur in Suriname is, had ik toch niet verwacht. Om half 4 vertrekt de bus terug en weer in de stad ploffen we neer bij de MacDonalds, energie om nog te koken hebben we niet meer. Melig van vermoeidheid zitten we weer thuis op de bank. Foto's van modderbenen worden naar het thuisfront gestuurd met bijschrift, mam de diarreepillen helpen niet meer! Of mama net zo hard heeft gelachen als ons weet ik niet, maar wat hebben wij een lol gehad!