Sunde, Mundo nanga Tudeiwroko,

Afgelopen zondag hebben we een heerlijke rustdag gehad. Na een goede, lange nacht waarbij we allemaal lekker hebben kunnen uitslapen (het werken, stappen, shoppen en sporten van deze week hebben toch zijn tol geëist) hebben we gezamenlijk gelunchd. Na de lunch vertrokken Nanne en Vivianne naar het weeshuis om een leuke dag te beleven waarbij ze samen met de kinderen verschillende spelletjes en andere activiteiten zouden ondernemen. Berenice en ik verkozen een verfrissende duik boven een dag werken en vertrokken naar hotel Krasnapolsky, een van de luxere hotels hier in Paramaribo. En gewoon bij ons om de hoek! We hebben genoten van een echte vakantiedag; zwembad, leesboekje, ligbedje, cocktails en natuurlijk verbrande wangen, schouders, benen en buikjes. Maar ach, dat hoort erbij! Na het avondeten vielen we al snel in slaap, zodat we de volgende dag klaar zouden zijn voor een nieuwe werkweek! De vierde week alweer, de tijd vliegt echt voorbij!

Sunde, Mundo nanga Tudeiwroko; zondag, maandag en dinsdag in Sranan Tongo. Onder de Nederlanders is het Sranan Tongo beter bekend als de Surinaamse taal. Aangezien we maar een keer in Suriname zijn, stonden we maandagochtend om 9.00 te springen voor het kantoor van onze lerares: we zouden een spoedcursus Sranan Tongo krijgen! Gelukkig verliep ook deze ochtend alles weer op zijn Surinaams; de looproute die we van tevoren hadden ontvangen bleek niet helemaal te kloppen waardoor we ongeveer een uur de weg aan het zoeken waren, de mensen die we moesten bellen als we de weg kwijt waren bleken ‘tijdelijk niet bereikbaar’ en we moesten anderhalf uur wachten voor de cursus daadwerkelijk begon. Dit alles ging gepaard met kreten als ‘Mijn verontschuldigingen hoor, nog heel even jullie geduld op de proef stellen, mijn oprechte excuus, maandagmorgen he?’. Ons geduld is ondertussen al zo vaak op de proef gesteld dat we nergens meer van opkijken en zijn gewend aan de Surinaamse manier van doen. Eindelijk begon de cursus, en in anderhalf uur maakten we kennis met de Surinaamse taal; de achtergrond van de taal, de basisuitspraken en wat simpele woorden. Het Sranan Tongo is een mix van de Nederlandse, Engelse en Franse taal en je zou denken dat dit het makkelijker maakt, maar helaas bleek het voor mij nog steeds Chinees. Ondertussen is het ons toch gelukt om te kunnen vertellen hoe we heten, hoe oud we zijn, waar we wonen, hoe we mensen moeten groeten, hoe we onze familie kunnen beschrijven en hoe we kunnen tellen in Sranan Tongo. Het is allemaal wat veel om nu op te schrijven, maar reken maar op een knap staaltje Sranan Tongo dat uit onze mond komt rollen zodra we weer in Nederland zijn. Na de korte, maar zeer leerzame taalcursus was het voor mij rennen geblazen naar mijn werk want een juffrouw die te laat komt is natuurlijk geen goed voorbeeld. Rennen, dat is een hele onderneming hier in Paramaribo. Met 35 graden, lange kleding en de felle zon in mijn gezicht bleek als snel dat mijn conditie niet zo op en top is als ik dacht (dat worden extra uurtjes sporten hier bij Parima Gym). Gelukkig was ik op tijd.

Mijn werk hier bestaat uit het verzorgen van naschoolse opvang voor klas 1 en 2 van de Elisabethschool 2 in Paramaribo. Het schijnt de beste basisschool van de stad te zijn, dus Nena en ik voelen ons zeer vereerd om hier te mogen werken! De lessen zijn om 12.45 afgelopen en de kinderen krijgen tot 13.15 de tijd om te spelen, te eten, om te kleden en zich klaar te maken voor de naschoolse opvang. Om 13.15 gaat de schell (Surinaams voor bel) en dan ontstaat er een heel leuk beeld. Een druk schreeuwende en gebarende juffrouw die probeert alle kinderen in rijtjes te krijgen. De kinderen moeten 2 aan 2, per klas, in de rij gaan staan voordat ze naar het lokaal mogen. Ik heb altijd veel respect voor de juffrouw die dit voor elkaar krijgt, want het lijkt mij een heel karwei om 60 schreeuwende, rennende, lachende en spelende kinderen binnen 5 minuten in een rij te krijgen. Als het dan eindelijk is gelukt gaan de kinderen naar het lokaal. Elke klas heeft een eigen juf, en ik ben de juf van klas 2. Klas 2 is te vergelijken met groep 4 in Nederland, de kinderen zijn ongeveer tussen de 8 en 10 jaar oud. In totaal geef ik les aan 10 kinderen. Ook hier heerst de Surinaamse cultuur, de ene dag zijn het 6 kinderen, de andere dag 12. De kinderen mogen tot half 2 hun eten opeten, met elkaar kletsen of spelen in de klas, daarna beginnen ze aan hun opdrachten (lees: is het de bedoeling dat ze beginnen aan hun opdrachten). De naschoolse opvang kan eigenlijk worden gezien als een soort huiswerkbegeleiding. De juf schrijft de opdrachten op het bord (nee, ze kennen hier geen digiboarden), de kinderen schrijven de opdrachten over en geven vervolgens de antwoorden in hun schrift. Als alle kinderen klaar zijn worden de opdrachten klassikaal nagekeken en als er tijd over is mogen de kinderen spelletjes doen. Om 15.00 wordt het lokaal opgeruimd en gaan de kinderen naar huis. Nu zullen jullie denken, 4 dagen in de week, anderhalf juffie spelen, dat stelt echt niks voor. Toch lukt het me elke keer om compleet gesloopt thuis te komen. De hele dag kinderen aanspreken op hun gedrag, orde houden in de klas, opdrachten verzinnen en zorgen dat de kinderen het naar hun zin hebben is een behoorlijke opgave. En dat in een broeikas waarin het 30 graden is. Tegenover dit alles staat het plezier dat ik beleef tijdens het les geven. In het begin moest in mijn verwachtingen van mijn werk even bijstellen maar elke dag geniet ik van de kinderen, het les geven, de school en mijn anderhalf uur als juffrouw. Erg wennen dat juffrouw Imke. De kinderen moeten me daarmee aanspreken en elke vraag die ik stel wordt beantwoord met ‘Ja juf, nee juf, dankjewel juf’. Ik voel me opeens heel oud en professioneel. Ik merk dat ik elke dag meer leer, uitvindt hoe ik mezelf beter kan voorbereiden en kan zorgen voor een prettige sfeer in de klas waarbij er een goede balans is tussen hard werken en leuke dingen doen.

Naast het werken en sporten hebben we de afgelopen week een andere activiteit bedacht om de tijd te verdrijven. Elke week maken we samen met onze huisgenootjes een weekmenu en bepakt met een volle portomonnee en boodschappenlijst vertrekken we met z’n vieren naar een grotere supermarkt wat verder weg: Tulip Supermarket. En ook dit uitstapje vergt de nodige energie, we maken flink wat meters met onze winkelwagen terwijl we alle Nederlandse producten uit de schappen trekken, want oef je zou toch maar iets Surinaams proberen (Nan, ik hou van je kleine)! 2 uur en een paar tientjes later is dit het beeld dat je dan aantreft: vier verhitte meiden met knalrode koppies, zweetoksels en omringd door ongeveer 20 tassen boodschappen die zitten te wachten op de taxi. Ook vandaag was het weer een pittige taak, en gelukkig liggen we nu verzadigd (na een heerlijke avond tapas maken en eten) in bed. Voor alle mama’s en papa’s die elke week boodschappen doen: heel veel respect en liefde vanuit Su! En natuurlijk ook voor alle andere lezers, veel liefs vanuit Su!