Dangerous Love

Dangerous love, het leek me wel een gepaste titel voor een nieuwe blog. Dangerous love is een van de populaire Surinaamse liedjes die hier de hele dag worden gedraaid. Naast de glimlach die dit liedje op ons gezicht tovert herinnert het ons ook aan een van de zwaarste sportlessen tot nu toe. Een uur non-stop met je billen draaien terwijl je in de rondte springt, op en neer hupt en met je armen alle kanten op zwaait. Dit is de definitie ze in Suriname hanteren wanneer het gaat om Zumba Fitness. Ik geloof dat ik in mijn hele leven niet zolang achter elkaar en gefascineerd naar vrouwenbillen heb gekeken. Het was echt geweldig om te zien wat de Surinaamse vrouwen met hun heupen kunnen, ik dacht altijd dat ik wel een redelijke billenshake had, maar al mijn vertrouwen werd daar binnen 5 minuten de grond ingedraaid. Een andere verwijzing naar Dangerous Love is de liefde die wij inmiddels hebben ontwikkeld voor dit prachtige land. Wat een heerlijke tijd hebben we hier, elke dag voel ik me meer en meer thuis en ik heb het gevoel dat dit ‘mijn stadje’ is. We zullen jullie geruststellen, onze liefde voor Su is nog niet zo gevaarlijk, we komen gewoon naar huis! Maar eerst nog 2 weken genieten en daarna lekker bijkomen in Curacao.

Afgelopen week zijn we vooral ontzettend druk geweest met onze projecten. Het geld dat jullie allen zo royaal hebben gestort begint te rollen. Zoals al eerder gezegd, Nanne heeft een complete bankset gekocht voor het weeshuis, heeft een middagje leuke activiteiten inclusief lekkere hapjes en drankjes voor de kinderen geregeld en toen was het mijn beurt! Als juffrouw van de ‘beste basisschool van Paramaribo’ vind ik dat goed onderwijs, ook bij naschoolse opvang, een pre moet zijn. De afgelopen weken heb ik samen met Nena ervaren dat het verzorgen van goed onderwijs een behoorlijke klus is. Want hoe ga je te werk zonder boeken, zonder voorbereiding, zonder opdrachten en zonder antwoordboeken? Al na 1 dag hadden wij bedacht dat de aanwezigheid van boeken, opdrachten en antwoordboeken een echte must is. Hier zijn we vorige week mee aan de slag gegaan. We hebben overleg gehad met het hoofd Naschoolse Opvang en het schoolhoofd, omdat wij graag in de behoeften van de school willen voorzien. Zij gaven aan op dit moment een grote behoefte te hebben aan sportartikelen zoals tennisballen, pionnen, hesjes, voetballen, basketballen en volleyballen. Morgenochtend zullen Nena en ik gewapend met een enorme berg Surinaamse Dollars en een boodschappenlijst de lokale economie gaan stimuleren. Naast deze sportartikelen wilden wij graag iets kopen dat zou bijdragen aan de verbetering van het geven van de naschoolse opvang, want dit is toch echt ons projectje. Wij zijn nu 3 weken 15 uur per week bezig met het geven van naschoolse opvang en we willen dat het voor de volgende vrijwilligers, en de juffen, makkelijker wordt om de kinderen les te geven. Ten eerste hebben we vanaf dag 1 al onze gemaakte opdrachten opgeschreven en we hebben dit allemaal uitgewerkt en gaan dit doorgeven aan Blue Frog Travel, zodat de volgende vrijwilligers dit als hulpmiddel kunnen gebruiken. Daarnaast hebben we vorige week woensdag 25 nieuwe leesboeken gekocht. De leesboeken zijn we zelf aan het lezen en we zijn bezig met het ontwikkelen van een vragenboekje en antwoordenboekje. En wat voel ik me weer klein als ik de spannende verhalen van ‘Heksje Lilly’, ‘Spannende Dinosaurusverhalen, ‘Bas en Britt: een mol in de klas’en ‘Sara en de Ridder’ lees. De juf kan tijdens de les de boeken uitdelen, het vragenboekje uitdelen en nakijken aan de hand van het antwoordenboek. De uitspraak ‘De antwoorden zitten in je hoofd’ heb ik nu al zo vaak gehoord, en voor de opdrachten van de tafels is dat een toepasselijke regel, maar voor de moeilijkere opdrachten is mijn brein toch niet altijd toereikend. Er is nog veel werk te doen, maar al met al zijn we ontzettend blij met de activiteiten en producten die we tot nu toe hebben kunnen bekostigen!

Naast de producten die we hebben gekocht leek het ons geweldig om de kinderen van het weeshuis een onvergetelijke dag te bezorgen. Een dag die zij zich met een glimlach kunnen herinneren en een dag waarop ze gewoon 1 hele dag lekker kind kunnen zijn. Want hoe je het ook went of keert, en hoe fantastisch de manier van werken en toewijding van de zusters ook is, veel van deze kinderen hebben ellendige eerste kinderjaren gekend en zijn gedwongen op jonge leeftijd zelfstandig te worden en onafhankelijk te zijn. Na een aantal overleggen, die weer op typisch Surinaamse manier verliepen, was in grote lijnen duidelijk wat er die dag zou gebeuren. En wat een geluk had ik dat ik ook een dagje mocht helpen bij het project van Nanne. Na alle verhalen van Nan en Vivianne vertrok ik maandagochtend toch met een klein vooroordeel en knikkende knietjes naar het weeshuis. De tocht naar het weeshuis was ook een hele onderneming, niet alleen moesten wij 4 in de taxi, maar ook eten en drinken voor 35 kinderen (lees: 6 flessen met 2 liter fluorescerende limonade, 12 flessen water, 20 zakken chips en 50 muffins). Na wat geprop zaten we dan toch echt in de taxi, benen in de lucht en hoofd uit het raam. Toen we aankwamen bij het weeshuis werden we verwelkomd door een grote groep gillende, knuffelende en vrolijke kinderen. Geweldig, de aanhankelijkheid van deze kinderen maar voor een pedagoog in opleiding ook een brok-in-mijn-keel moment. De mate van aanhankelijkheid die deze kinderen lieten zien hoort eigenlijk niet bij een ‘normale’ ontwikkeling. De ervaringen die zij in hun jongere jaren hebben gehad hebben ervoor gezorgd dat ze zich op deze manier opstellen. Om 10.00 zou de bus komen die we hadden besteld, natuurlijk arriveerde deze pas om 10.30. En toen was het een moment-of-truth. Want hoe krijg je 50 kinderen (op wonderbaarlijke wijze was er op de dag van het uitstapje een groot aantal kinderen aanwezig die normaal niet in het weeshuis wonen), 10 begeleidsters, 4 enorme bakken nasi en bami, bestek, borden, bekers en drinken in een bus die is bestemd voor 30 passagiers. Na een uur konden wij in de bus en het beeld dat ik toen zag vergeet ik nooit meer: 50 van die lieve, bruine koppies die samen opgepropt achter in de bus zaten (ja foto’s zijn gemaakt, maar kunnen we niet plaatsen). Na een rit van anderhalf uur kwamen we eindelijk aan bij de Carolinakreek. Hier hebben we de hele dag met de kinderen gezwommen, geluncht, spelletjes gespeeld en vooral ontzettend genoten. De kinderen waren door het dolle heen toen ze in het water mochten. Spetterend, springend en rollend van de zandberg vermaakten ze zich uren, en wij kregen een spoedcursus lifeguard. 5 blanke meisjes in bikini, die proberen 50 bruine kinderen, zwemmend in bruin water, in het gareel te houden. Perfecte gelegenheid voor een filmpje ala ‘the funniest homevideos’. En wat hebben we gelachen die avond. Na een lange dag hebben we de kinderen veilig en wel (helaas waren een aantal kotsmisselijk) thuis afgezet en zijn we snel vertrokken onder het motto ‘Succes met deze vermoeide, misselijke en jammerende kinderen, wij moeten nog veel doen’. Thuis hebben we de foto’s en video’s van deze dag bekeken en ook al was het nog maar 3 uur geleden, we hebben nu al herinneringen die we nooit meer zullen vergeten en die een glimlach rond onze mond toveren.

Vandaag was weer een gewone werkdag, en ik heb samen met de kinderen een pagina voor een vriendenboekje ingevuld. Samen met de andere vrijwilligsters hadden we bedacht dat het leuk is om elk kind een pagina in te laten vullen, inclusief foto, zodat wij uiteindelijk een vriendenboekje hebben met wat informatie over de kinderen die ons elke dag hebben bezig gehouden. Niet alleen leuk voor ons en de kinderen, maar ook voor jullie! Na een drukke middag met kleurpotloden, stickers, uitzinnige kinderen en vele vragen over lievelingsdieren, lievelingseten en verjaardagen hebben we even met onze lieve paps en mams geskyped. Zweden ziet er leuk uit hoor Vissertjes, maar het is niks vergeleken bij Swieti Sranan. Daarna was het weer tijd voor de wekelijkse boodschappen. Ik heb mezelf ondertussen ontwikkeld tot huiskok en elke dag probeer ik voor een voedzame en lekkere maaltijd te zorgen. Vele maaltijden zijn de revu al gepasseerd: couscoussalade, pasta pesto, pasta bolognese, garnalensalade, wraps en natuurlijk pannenkoeken! Tot nu toe heeft niemand een voedselvergiftiging opgelopen en op een bedorven kipfiletje na (die de hele week voor een enorme stank uit de koelkast heeft gezorgd) zijn alle producten prima te gebruiken en eten. Klein voordeel van mijn rol als kok: ik hoef niet af te wassen. Na het eten hebben we stiekem het huis verbouwd zodat het er allemaal wat knusser uitziet en we echt gezellig aan tafel kunnen eten. We waren bang voor de reactie van onze huisbaas, aangezien hij met ons al veel te verduren heeft gehad (verloren sleutels, kapotte airco’s, 15 uur per dag luid gekibbel, stapavondjes waarbij hij chauffeur was, nachtelijke telefoontjes in verband met ziekte, interne verhuizingen, vuilniszakken vol met wormen). Gelukkig was hij enthousiast en we zitten nu lekker met zijn allen aan de tafel onze blogs en dagboeken bij te houden.