Jungletour

Jungletour

Daar stonden we dan, bepakt en bezakt om 08.00 bij de verzamelplaats. Als eerste de vraag; wat wil je eten? Nasie of bamie? Op de vroege morgen deze vraag beantwoorden leek een beetje vreemd, maar al snel bleek dat het de lunch zou zijn en dus gaven we allemaal half slapend braaf antwoord. Samen met 4 andere meiden, onze Surinaamse gids Melvin en onze chauffeur stapten we in het busje, dat bomvol met eten en spullen was geladen (het leek wel alsof we 5 weken weg zouden gaan), en vertrokken we richting de Surinamerivier. Het eerste gedeelte van de reis, ruim 2 uur, reden we nog over de verharde weg. We stopten na ongeveer een uur om de lunch op te halen en de nasie en bamie werden opgeborgen. Als kleine snack kregen we bakabana (gebakken banaan). Dit smaakt ongeveer als een oliebol, het is gewoon een gefrituurde banaan. Het is desalniettemin erg lekker! N. Een lange zit op de verharde weg moesten we tanken en werd ons verteld dat we nog 3 uur over de onverharde weg moesten rijden. Na 5 minuten bleek dat dit een helse rit zou worden, het was niet alleen een onverharde weg, maar om de 3 meter was er wel een kuil waar het busje stuiterend doorheen reed. Af en toe vlogen we even van onze stoel af, deze rit begon steeds meer te lijken op een ritje in de achtbaan. Het plezier dat je hebt in de achtbaan, hadden wij nu ook in het busje. Bij elke kuil kreeg iedereen de slappe lach omdat het er toch wel heel komisch uitzag, 6 meiden die door een busje heen stuiteren en vliegen. Wonderbaarlijk lukte het Imke om ook tijdens deze autorit in slaap te vallen. Met buikpijn van het lachen en alle kuilen kwamen we na 3 uur aan bij een 'Chinees' dorpje. Hier stapten we in een korjaal. Dit is een uitgeholde boomstam die wordt gebruikt als boot, iets wat je bijna alleen in Suriname ziet. In deze boot hebben we nog ruim 1,5 uur gevaren. Genietend in het zonnetje en met de wind door onze haren gaf onze gids wat uitleg over de rivier en de dingen die we zagen. Kleine dorpjes aan de kant van het water, kilometers regenwoud, het zag er allemaal prachtig uit. Helaas werd ons genot al snel verstoord door een enorme stortbui. Binnen enkele seconden werden de poncho's tevoorschijn gehaald en aangedaan, om de ergste schade te beperken. De regen stortte uit de lucht en we hebben nog ruim een half uur in de stromende regen gevaren voordat we, bij het eiland waar we zouden verblijven, aankwamen. Op het eiland stonden verschillende vrolijk gekleurde hutjes, met daken van palmbladeren. Het hele eiland was voor 4 dagen van ons, en we zouden er heerlijk gaan genieten, dat leek ons duidelijk. Gesloopt van de reis, vertrokken we allemaal snel naar ons bed, ja een echt houten bed met een matras en dekbed midden in de jungle. Luisterend naar alle geluiden van de jungle, die soms toch ook wel wat kriebels verzorgden, vielen we in slaap.


Dag 2
Half slapend loop ik de hut uit, de zon in mijn gezicht en een prachtig uitzicht over de rivier met het regenwoud op de andere oever. Vandaag gaan we naar een stroomversnelling, en als het goed weer is gaan we hier lekker zwemmen. Dat betekent bikini's aan, waterschoenen aan en handdoeken mee. We stappen weer in de korjaal en varen een kwartiertje voordat we aankomen bij de stroomversnellingen. Het water klotst over de boot en ziet er redelijk woest uit. Toch is het mogelijk om op een rustiger stuk te zwemmen. Met handen en voeten houden we ons tegen om niet meegenomen te worden door de stroming, maar als je een,aal zit is het heerlijk. Het voelt alsof je in een bubbelbad zit, maar dan een door de natuur gecreëerd bubbelbad. Zittend op een rots, met de zon op ons gezicht, drogen we wat op voordat we terug varen naar het eiland. Op het eiland eten we wat, en voelen we pas echt de warmte van de zon. Badend in her zweet en bakkend in de zon proberen we wat uit te rusten. Maar lang kunnen we er niet van genieten, want de volgende stortbui klopt op de deur. Poncho's aan en blijven lachen. We leren wel de buien te herkennen, eerst begint het lichtjes te waaien en dan ineens stort alles naar beneden. Klein probleempje; alle kleren hangen nog buiten om te drogen van de vorige dag, dat was dus rennen als een gek om zoveel mogelijk te redden. Rond een uur of vier vertrekken we naar Loka Loka eiland, een eiland dat wordt bewoond door ongeveer 200 boslandcreolen. Na wat uitleg van onze gids over de bewoners van het eiland, de medicinale planten en de geschiedenis van dit eiland zijn we er klaar voor: de wedstrijd van Oranje. Samen met de bewoners zitten we in een vergaderzaal te kijken naar een televisie met sneeuw, maar ach, we kunnen de oranje spelers van de witte onderscheiden, dus wat geeft het. En wat was het spannend, wij met z'n 6en voor Nederland, alle andere bewoners voor Costa Rica. Gelukkig hebben onze jongens het geweldig gedaan en waren wij uiteindelijk degenen die het hardste konden juichen. Door de kapitein van het eiland worden we uitgenodigd voor het feest dat die avond zal plaatsvinden. Het eiland viert dit weekend het overlijden van een eilandbewoner. Heel vreemd is dat, feest vieren als er iemand is overleden. In Nederland gebeurt dat niet, maar in Suriname is het gebruikelijk en we gaan dan ook dankbaar in op de uitnodiging van de kapitein, dit willen we wel eens meemaken. Na het eten gaan we terug naar het Loka Loka eiland om, zoals onze gids het noemt, de voetjes van de vloer te dansen. En niets is minder waar. Samen met de eilandbewoners dansen we ruim 5 uur lang op de opzwepend, Surinaamse muziek. Billen draaien, kontje zwaaien is hier echt van toepassing, geweldig om te zien hoe zelfs de kleine meisje prachtig staan te dansen. Ik ben ervan overtuigd dat de stand van de heupen van de Surinamers anders is dan van de Nederlanders, want in welke hoek in me ook wring, mijn dansjes zien er toch een stuk minder geweldig uit. Als het 3.30 uur is lijkt het ons verstandig om terug naar ons eiland te gaan, aangezien ons morgen een wandeltocht van 5 uur door de jungle te wachten staat.

Dag 3
We worden gewekt door gebonk op de deur. We gaan de jungle in! Op naar de minavallen. Volledig ingepakt zitten we weer in de korjaal, maar lange mouwen en een lange broek zijn geen pretje met 29 graden. We varen steeds verder de jungle in en het is echt adembenemend mooi. Deze keer beter voorbereid zitten we al met de poncho's aan in de boot. Maar goed ook want ook nu krijgen we een bui over ons heen. We moeten ongeveer 2,5 uur lopen om bij de waterval te komen. De wandeltocht begint met een afdaling en iedereen gaat half glijdend en half lopend naar beneden. Maar natuurlijk BAM, Imke ligt alweer op haar billen midden in de modder. Met bruine billen en lachend lopen we verder. We moeten langs een goudzoekersgebied. Ik zak tot mijn knieën in de drap en kom er nauwelijks uit. Ma wat getrek en gesjor sta ik weer op n vast stuk grond. Imke dacht iets slimmer te zijn en over dit drijfzand te gaan rennen. Lachend zien wij Imke schrikken en roept dat ze haar schoen in verloren in het drijfzand. Wonderbaarlijk genoeg vindt onze gids de schoen terug. Twee uur in de jungle lopen op een sok is toch niet echt een aanrader. Overal waar we lopen moeten we uitkijken, we moeten een meter voor ons op de grond kijken en eigenlijk zien we nu amper wat van de omgeving. Aangekomen bij de eerste van de vijf beekjes die we moeten oversteken komt onze gids met de opmerking: 'Nu gaan we echt de jungle in!' Mijn mond valt zowat open van verbazing, wat was dat net dan? En inderdaad toen gingen we echt de jungle in. Onze gids zwaait af en toe wat met zijn zakmes en haalt planten weg die het pad versperren. Half struikelend, glijdend en zwoegend ploeteren we verder. We zien de grootste boom van de Surinaamse jungle en lopen voorbij de wandelende boom (hij verplaatst elke 8 jaar zo'n 2 meter). Het laatste stuk moeten we echt bergop en achter de top liggen dan de minavallen. Op dit stuk kom ik er tot mijn teleurstelling achter dat ik niet de volgende Jane zal zijn. Ik val, glij uit en moet me aan elke boom vasthouden om niet weg te zakken. Maar het was het waard, de waterval is zo mooi en we plonsen direct in het water. Imke vinden we ergens bovenop een rotsblok terug voor een selfie met de waterval. Na een uur beginnen we met de terugreis. Ik lig weer binnen een paar minuten op mijn gat. Ik slaak angstkreten uit en als er andere wandelaars waren geweest hadden ze vast en zeker gedacht dat ik een of ander dier was. Daar waar we op de heenweg voorzichtig liepen en alle plassen en kuilen ontweken, banjeren we er nu dwars door heen. Iedereen is doodmoe maar de gids heeft het tempo hoog. Nadat ik een half uur, voor mijn gevoel, achter hem heb aangerend merk ik toch dat dit tempo mij iets te hoog ligt. Met een glimlach vertelt hij dat hij dit stuk normaal gesproken in een half uurtje loopt. Helemaal bruin en vies komen we weer aan bij de boot. Na het avondeten gaan we meteen naar bed. Bij het openen van onze hut zien we iets vliegen, een vleermuis. Nadat we de hele hut hebben afgezocht met onze hoofdlampen, maar niks hebben kunnen vinden besluiten met maar gewoon te gaan slapen. Na 10 minuten zie ik Imke overeind schieten en daarna vliegt er iets rondom mijn hoofd waardoor ook ik rechtop en verstijfd in bed zit. Gillend springen we uit bed en rennen we de hut uit. Binnen 1 minuut staan de andere voor onze hut en tot mijn opluchting zie ik de vleermuis wegvliegen. Maar ons drie dagen eerder bedacht vluchtplan had gewerkt! Nog natrillend stappen we weer in bed voor een slapeloze nacht.

De laatste dag is aangebroken. Deze dag staat opnieuw in het teken van reizen. Na een korte, rusteloze nacht ontbijten we met z'n allen, lekker op z'n Nederlands, met witte boterhammen en pasta. Omdat we pas om 13.00 worden opgehaald (wat op z'n Surinaams 14.00 is) besluiten we te genieten van de vroege zonnestralen en wat op te ruimen. De een gaat lekker op de loungebanken liggen, de ander ruimt haar hut op en installeer mezelf met een goed leesboek in de zon, met mijn voetjes in het koude water van de rivier, living the good life! Ondertussen beetje aan het kleurtje werken en de tijd uitzitten, heerlijk. Ik zou hier wel de hele dag kunnen zitten. Om 12.00 lunchen we met z'n allen en vervolgens is het wachten op de boot die, zoals verwacht, te laat komt. Met onze zonnebrand en liters water in de aanslag stappen we in de boot. De zon is nu het warmst en zal dus ook het snelst voor rode beentjes, wangen en armen zorgen. 1,5 uur genieten, meer kan ik er niet over zeggen. Een beetje wegdommelen op een bootje, in de volle zon, met een windje, het is echt een perfecte afsluiting van een geweldig weekend. De terugrit was nog erger dan de heenweg, want het had het hele weekend geregend. En regen betekent extra modder, blub, gewoon ellende op een onverharde weg. Maar gelukkig hebben we ook deze rit overleefd, met extra stops voor degenen die wagenziek waren. Om 21.00 waren we dan eindelijk thuis, en we zijn vrijwel direct ons bed in gedoken om een paar uurtjes bij te slapen.