Stichting Claudia A
Door: Nanne
Blijf op de hoogte en volg Imke en Nanne
25 Juli 2014 | Suriname, Paramaribo
Claudia A was oorspronkelijk een opvangcentra voor HIV positieve vrouwen. In de loop van de jaren zijn deze vrouwen weer weggegaan of overleden. De kinderen bleven achter. Het is toen geleidelijk veranderd in een weeshuis. Claudia A is ook de vrouw die het tehuis heeft opgericht daarom is de stichting naar haar vernoemd.
Het weeshuis wordt momenteel verbouwd en de buitenkant is zo goed als af.
Maandag hoorde ik iemand zeggen: ‘Claudia A is eigenlijk een gebed zonder einde..’ Dit is eigenlijk ook zo, hoe langer ik er rond loop hoe meer dingen ik zie die eigenlijk vervangen of gemaakt zouden moeten worden.
De zusters en directie roeien met de riemen die ze hebben maar dit is soms niet genoeg. Ze houden van de kinderen maar het zijn er zoveel dat ze niet allemaal genoeg en de goede aandacht krijgen. Hoe dankbaar ze ons zijn hebben we deze week bijna dagelijks gehoord. Het verleden van de meeste kinderen is soms zo heftig en schokkend en dat voor zulke kleine kinderen. Als ze mij vragen of ik mijn papa en mama ken, krijg ik een brok in mijn keel.
In het weeshuis verblijven momenteel 33 kinderen, vier hiervan zijn HIV positief, een meisje is gehandicapt en er is een blind jongentje. Elke dag belanden we weer in nieuwe situaties en elke dag leren we de kinderen wat beter kennen en stellen ze zich meer open voor onze hulp en de aandacht die wij ze willen geven.
Een gewone werkdag ziet er als volgt uit.
Om 10;40 lopen Vivianne en ik naar de bus. Vivianne is een huisgenootje die ook werkt bij Claudia A. Er is een buslijn die richting het weeshuis rijdt. Ook het openbaar vervoer werkt hier iets anders als thuis. De bus vertrekt pas als er werkelijk niemand meer bij kan. Met een beetje geluk zijn wij de laatste die in de bus passen anders kan het zo zijn dat we drie kwartier zitten te wachten. De enige vaste halte die de bus heeft is het eindstation, wat tevens ook het beginpunt is. Onderweg kan er om de paar meter uitgestapt en opgestapt worden. Surinamers houden er niet van om te lopen dus al stopt de bus 5 meter voor hun neus ze zullen rustig blijven staan tot de deur recht voor hun opengaat. Ideaal is dit wel voor het uitstappen want ook dit kan overal. In de bus hangen belletjes, zodra je hier op drukt stopt de bus en je kan letterlijk op de oprit worden afgezet. Soms is het echt stop, gas, stop, gas nog een keer stop en dan eindelijk weer gas om 10 meter door te rijden voor het weer opnieuw begint.
Na een rit van zo’n 20 minuutjes komen we aan en elke dag is het weer een verrassing welke kinderen er thuis zijn gebleven van school. Elke dag haal ik 3 kinderen op van school en zodra ze thuis zijn help ik ze met baden (douchen). In een uur komt iedereen binnen gelopen en vult het huis zich met geschreeuw, gejuich en gejoel. Ik heb nog nooit zoveel variaties van mijn naam gehoord. De kinderen in het weeshuis zijn eigenlijk ook een grote familie, dus ook ruzie maken, schreeuwen, slaan en stoeien hoort erbij. Rond half 2 wordt er warm gegeten en dit is altijd rijst met een prutje. Voor het eten is het handen vouwen en bidden. Ik heb momenteel al meer gebeden dan in mijn hele leven samen. Na het eten is het aan ons om de kinderen zo stil mogelijk te amuseren. Dit is vrijwel onmogelijk maar elke dag proberen we het opnieuw.
Deze week hebben we ons vooral gericht op de hulp die wij kunnen bieden om het weeshuis zelf te verbeteren. Na ons kleine uitstapje zondag hebben we met de zusters besproken om aankomende maandag met alle kinderen te gaan zwemmen in Berlijn. Een plaatsje in de buurt van Paramaribo. De fietsen zijn onderzocht en al gauw bleek dat er een paar niet meer te repareren zijn. Deze hebben we vervangen. Ook moest er nodig een nieuw bankstel komen. Het oude bankstel had geen kussens meer en de kinderen kregen letterlijk een houten kont. Een nieuw bankstel rijker was het keukengerei aan de beurt. Nieuwe bekers en lepels zodat elk kind op zijn minst een lepel en beker had. Voorheen werden de lepels afgespoeld en doorgeven zodat een andere kind aan zijn lunch kon beginnen. Ook moesten er nodig nieuwe onderbroeken komen, een gat is goed voor het doorluchten maar dit werd toch wel een beetje te gek. Er zijn nog meer dingen die moeten gebeuren maar niet alles kan in een keer!
Het weeshuis wordt momenteel verbouwd en de buitenkant is zo goed als af.
Maandag hoorde ik iemand zeggen: ‘Claudia A is eigenlijk een gebed zonder einde..’ Dit is eigenlijk ook zo, hoe langer ik er rond loop hoe meer dingen ik zie die eigenlijk vervangen of gemaakt zouden moeten worden.
De zusters en directie roeien met de riemen die ze hebben maar dit is soms niet genoeg. Ze houden van de kinderen maar het zijn er zoveel dat ze niet allemaal genoeg en de goede aandacht krijgen. Hoe dankbaar ze ons zijn hebben we deze week bijna dagelijks gehoord. Het verleden van de meeste kinderen is soms zo heftig en schokkend en dat voor zulke kleine kinderen. Als ze mij vragen of ik mijn papa en mama ken, krijg ik een brok in mijn keel.
In het weeshuis verblijven momenteel 33 kinderen, vier hiervan zijn HIV positief, een meisje is gehandicapt en er is een blind jongentje. Elke dag belanden we weer in nieuwe situaties en elke dag leren we de kinderen wat beter kennen en stellen ze zich meer open voor onze hulp en de aandacht die wij ze willen geven.
Een gewone werkdag ziet er als volgt uit.
Om 10;40 lopen Vivianne en ik naar de bus. Vivianne is een huisgenootje die ook werkt bij Claudia A. Er is een buslijn die richting het weeshuis rijdt. Ook het openbaar vervoer werkt hier iets anders als thuis. De bus vertrekt pas als er werkelijk niemand meer bij kan. Met een beetje geluk zijn wij de laatste die in de bus passen anders kan het zo zijn dat we drie kwartier zitten te wachten. De enige vaste halte die de bus heeft is het eindstation, wat tevens ook het beginpunt is. Onderweg kan er om de paar meter uitgestapt en opgestapt worden. Surinamers houden er niet van om te lopen dus al stopt de bus 5 meter voor hun neus ze zullen rustig blijven staan tot de deur recht voor hun opengaat. Ideaal is dit wel voor het uitstappen want ook dit kan overal. In de bus hangen belletjes, zodra je hier op drukt stopt de bus en je kan letterlijk op de oprit worden afgezet. Soms is het echt stop, gas, stop, gas nog een keer stop en dan eindelijk weer gas om 10 meter door te rijden voor het weer opnieuw begint.
Na een rit van zo’n 20 minuutjes komen we aan en elke dag is het weer een verrassing welke kinderen er thuis zijn gebleven van school. Elke dag haal ik 3 kinderen op van school en zodra ze thuis zijn help ik ze met baden (douchen). In een uur komt iedereen binnen gelopen en vult het huis zich met geschreeuw, gejuich en gejoel. Ik heb nog nooit zoveel variaties van mijn naam gehoord. De kinderen in het weeshuis zijn eigenlijk ook een grote familie, dus ook ruzie maken, schreeuwen, slaan en stoeien hoort erbij. Rond half 2 wordt er warm gegeten en dit is altijd rijst met een prutje. Voor het eten is het handen vouwen en bidden. Ik heb momenteel al meer gebeden dan in mijn hele leven samen. Na het eten is het aan ons om de kinderen zo stil mogelijk te amuseren. Dit is vrijwel onmogelijk maar elke dag proberen we het opnieuw.
Deze week hebben we ons vooral gericht op de hulp die wij kunnen bieden om het weeshuis zelf te verbeteren. Na ons kleine uitstapje zondag hebben we met de zusters besproken om aankomende maandag met alle kinderen te gaan zwemmen in Berlijn. Een plaatsje in de buurt van Paramaribo. De fietsen zijn onderzocht en al gauw bleek dat er een paar niet meer te repareren zijn. Deze hebben we vervangen. Ook moest er nodig een nieuw bankstel komen. Het oude bankstel had geen kussens meer en de kinderen kregen letterlijk een houten kont. Een nieuw bankstel rijker was het keukengerei aan de beurt. Nieuwe bekers en lepels zodat elk kind op zijn minst een lepel en beker had. Voorheen werden de lepels afgespoeld en doorgeven zodat een andere kind aan zijn lunch kon beginnen. Ook moesten er nodig nieuwe onderbroeken komen, een gat is goed voor het doorluchten maar dit werd toch wel een beetje te gek. Er zijn nog meer dingen die moeten gebeuren maar niet alles kan in een keer!
-
25 Juli 2014 - 09:00
Manon- Activity Int.:
Wauw; veel gedaan/ vervangen/ aangeschaft zeg!! Kan me voorstellen dat de medewerkers van Claudia A. enorm blij zijn met jullie. Wat een dagen zeg, heftig en bijzonder.
Heel veel succes en enorm veel plezier nog!! Groetjes Manon - Activity International! -
25 Juli 2014 - 17:28
Jetty Den Hartog:
hallo dames, wat gaat de tijd hard, jullie maken ook wel heel veel verschillende dingen mee. Weer heel beeldend beschreven. Goed idee die uitstapjes met de kinderen, geeft hun leven ook wat kleur en variatie.
geweldig van die fietsen en dat huisraad, wat zal dat welkom zijn en voor jullie leuk om te geven want je ziet meteen resultaat. Wij zitten ook al een paar weken in het vakantieritme, wel zonder schildpadden, voetballers of dolfijnen maar ook redelijk tropisch (vandaag iets minder) en van alles gezelligs. Douwe logeert hier, heeft dikke pret met al die vrijheid en Teun en hij kunnen het prima vinden. Ze liggen nu allebei te snurken, teun bij de poef en Douwe op gepaste afstand in de keuken.
Geniet er nog heel veel van en heel veel liefs voor jullie allebei! xx Jetty -
29 Juli 2014 - 15:38
Oma Loes:
dag nanne en imke.
wat fijn dat jullie zoveel kunnen betekenen voor die kleine hummels, zo te lezen hebben ze jullie
hard nodig. verwen ze maar, dat doet ze goed, een beetje liefde en aandacht.
wat een rijk leven hebben wij, we vinden dat maar heel gewoon.
hier in nijmegen alles goed, we missen de poetsters wel, gaan nu zelf aan de slag. gaat ook goed hoor.
monique,ellenen francel hebbenhet allemaal goed op de vakantie, is al weer bijna om.
a.s.zaterdag hebben wij onze jaarlijkse barbeque,rekenen op mooi weer, komen ongeveer 40 personen.
wel gezellig. wij hebben hier zomers weer met af en toe een stortbui.
nou dames ga zo door,geniet van alles omje heen en maak er wat moois van.
alle goeds velegroeten en een knuffel van oma loes en opa jan. -
29 Juli 2014 - 23:32
JoSjoe:
Met een diepe buiging voor jullie meiden,
Eigenlijk weet ik niet eens goed hoe ik het zeggen moet, maar wat jullie nu allemaal meemaken is een zo geweldige levenservaring. Jullie beschrijvingen zijn zeer beeldend, wij genieten ervan. Ja het leven in de (sub) tropen is natuurlijk heel anders, maar volgens mij zij jullie dan ook op de toekomst hier voorbereid. Over een aantal jaren zal het met alle klimaat veranderingen hier wel eens een Nieuw Suriname kunnen worden, dan hebben we mensen zoals jullie nodig. Maar ga nu vooral verder met het genieten en bezig zijn voor de kids daar. Toi toi en vooral.....doorgaan! -
12 September 2015 - 22:57
Vereniging AANEEN:
Claudia A. kan inderdaad alle hulp gebruiken, op dit moment is het eten voor de kinderen op!
Vereniging AANEEN, nu op projectreis in Suriname wil graag boodschappen doen voor het weeshuis. Help mee, doe aub uw bijdrage op : AANEEN , reknr: NL27 ABNA 0461601540 , ovv Claudia A,
Dank.
www.verenigingaaneen.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
